MIEDŹ W ORGANIZMIE CZŁOWIEKA – CZY JEST POTRZEBNA?
Miedź jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych metali. Nic dziwnego, ponieważ znajduje się wszędzie wokół nas, wywierając ogromny wpływ na naszą egzystencję. Jednak jej znaczący wpływ na organizm człowieka pośród innych pierwiastków jest często pomijany. Warto więc bliżej zapoznać się z tym wpływem.
Metal cypryjski
Miedź (Cu) początkowo nazywana była metalem cypryjskim,
ponieważ na tej wyspie w czasach starożytnych wydobywano jej znaczne ilości.
Obecnie uważa się ją za surowiec strategiczny, którego największe złoża zdatne do wydobycia znajdują się w Chile (209 mln ton), Australii (93 mln ton), Peru (68 mln ton), Meksyku (38 mln ton) oraz Polsce (36 mln ton).
Miedź szczególnie znana jest ze swoich właściwości jako doskonałego przewodnika ciepła i elektryczności.
Wchodzi w skład ponad 400 stopów, m.in. mosiądzu (wraz z cynkiem) oraz brązu (wraz z cyną).
Miedź to jeden z metali najczęściej wykorzystywanych przez człowieka.
Łatwa do pozyskania (głównie dzięki recyklingowi) oraz cechująca się wieloma pożytecznymi właściwościami, wywiera ogromny wpływ na nasze życie codzienne.
Miedź znana jest przede wszystkim ze swojej przewodności elektrycznej, dwukrotnie przewyższającej aluminium oraz trwałości i odporności na wilgoć, dzięki którym znajduje zastosowanie w instalacjach elektrycznych oraz telefonicznych.
Ze względu na trwałość wykorzystuje się ją w rynnach oraz pokryciach dachowych.
Dzięki doskonałemu przewodnictwu ciepła służy do produkcji elementów grzejnych oraz doskonałej jakości naczyń kuchennych.
Współcześnie pierwiastek ten wykorzystywany jest w medycynie przede wszystkim do wykonywania narzędzi chirurgicznych.
Niemieckie szpitale powoli wymieniają na miedziane wszelkiego rodzaju powierzchnie, próbując dzięki bakteriobójczym i przeciwgrzybicznym właściwościom metalu ograniczyć liczbę zakażeń.
Miedź w organizmie człowieka
W ciele człowieka miedź spełnia wiele ważnych funkcji.
Uczestniczy w procesie tworzenia erytrocytów i transporcie tlenu do komórek oraz w procesie przenoszenia impulsów nerwowych, ma więc wpływ na naszą pamięć i sprawność myślenia.
Jest odpowiedzialna za powstawanie prostaglandyn, utrzymujących prawidłowe ciśnienie krwi oraz wpływających na pracę serca.
Ponadto bierze udział w procesie wchłaniania żelaza w przewodzie pokarmowym, hamuje rozwój bakterii, zwalcza wolne rodniki, wytwarza wiele białek, w tym kolagen i elastynę.
Jest także niezbędna do wytworzenia melaniny.
Miedź występuje w każdej tkance człowieka, do najważniejszych jej skupisk należą mózg, serce, nerki oraz wątroba.
Miedź znajduje szerokie zastosowanie także w kosmetyce.
Dzięki przyspieszeniu produkcji kolagenu potrafi zredukować zmarszczki oraz nadać jędrność skórze.
Jej przeciwbakteryjne, przeciwzapalne właściwości pomagają w walce z trądzikiem i utrzymywaniu higieny.
Metal ten korzystnie wpływa również na włosy, które stają się mocniejsze oraz bardziej sprężyste.
Niedobór i nadmiar
występują niezwykle rzadko i dotykają przede wszystkim osób cierpiących na chorobę Menkesa, doświadczających częstych biegunek, stosujących rygorystyczne diety oraz przyjmujących suplementy zawierające cynk, kwas fitynowy lub fluor, substancje te obniżają bowiem przyswajalność miedzi.
Do najpoważniejszych konsekwencji zdrowotnych należy anemia, mogą wystąpić także problemy z pamięcią i koncentracją, nadpobudliwość ruchowa, obrzęki, zaburzenia oddychania, zaburzenia wzrostu, podatność na infekcje oraz łamliwość kości.
Nieczęsto stwierdzany jest także nadmiar miedzi w organizmie, występujący głównie u osób cierpiących na chorobę Wilsona.
Do jego objawów należą ból żołądka i mięśni, mdłości, zaburzenia w funkcjonowaniu nerek, serca oraz płuc.
Zaobserwować możemy złogi metalu odkładające się w rogówce oka.
Nadmiar miedzi jest niezwykle niebezpieczny, prowadzi bowiem do uszkodzeń wątroby, która ostatecznie (zwykle po ok. 10 latach) traci zdolność gromadzenia metalu.
Przedostaje się on do krwiobiegu, niszcząc układ nerwowy i powodując objawy podobne do choroby Parkinsona.
Źródła i zapotrzebowanie
Do produktów żywnościowych najbogatszych w miedź należą: wątróbka cielęca (14,58 mg w 100 g produktu), sezam (4,08 mg), gorzka czekolada (3,79 mg), orzechy nerkowca (2,04 mg), orzechy laskowe (1,73 mg), krab (1,19 mg), ostrygi (0,69 mg), grzyby (0,5 mg), suszone śliwki (0,34 mg) i parmezan (0,29 mg).
W ciele człowieka znajduje się 70-80 mg miedzi, dziennie spożywać należy 0,9 mg.
Zapotrzebowanie wzrasta u kobiet w ciąży (1 mg) oraz karmiących piersią (1,3 mg).
Z racji tego, że cynk i miedź oddziałują na siebie antagonistycznie, przy suplementacji jednego z tych metali konieczne jest przyjmowanie także drugiego.
Na 10 mg cynku powinien przypadać 1 mg miedzi, zażyty w odstępie kilku godzin od pierwszego suplementu.
⇒ Czytaj także: FOSFOR – WSPIERA ORGANIZM, ALE UWAŻAJ NA JEGO NADMIAR!
*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.
P.S. Informacje przedstawione w artykule nie są pisane przez lekarza. Mają charakter informacyjny i nie stanowią fachowej porady medycznej. Wszelkie rady, które są na mojej stronie, stosujesz wyłącznie na własną odpowiedzialność.
https://www.youtube.com/watch?v=iLVGykUc5ic
