Duchowe przebudzenie jest naturalnym stanem ponownego połączenia się z Jaźnią, naszą podstawą egzystencji. Życie w duchowym przebudzeniu głęboko wpływa na naszą globalną świadomość, która kształtuje rzeczywistość. Aby jednak odnaleźć i rozwinąć drogę do duchowego przebudzenia, musimy pokonać kilka etapów tej ścieżki.

Droga przebudzenia

Aby odnaleźć i rozwinąć drogę do duchowego przebudzenia, musimy spojrzeć na to, kim naprawdę jesteśmy, na nasze życie i skupić się na jego esencji.

Aby osiągnąć nasz cel, musimy zwrócić uwagę na nasze odczucia, emocje i myśli.

Musimy skupiać się na tych pozytywnych, które nas podnoszą na duchu i zmieniać negatywne, czyli te, które nas zniechęcają do działania.

Innymi słowy, musimy nauczyć się je kontrolować.

Jeśli nie kontrolujemy naszej egzystencji, ego próbuje przejąć nad nią władzę i pragnie odciąć nasz związek z Jaźnią.

Droga duchowego przebudzenia oznacza zwrócenie uwagi na esencję życia i utratę połączenia z ego i materializmem.

Proces tych zmian jest możliwy tylko wtedy, gdy wykorzystamy nasze wewnętrzne zasoby i podejmiemy odpowiednie działania.

Poniżej przedstawiamy 6 etapów duchowego przebudzenia.

Etap 1 – autentyczność i uczciwość

Zwracając uwagę na nasze własne odczucia i uczucia, otrzymujemy obiektywny obraz całości życia.

Szczere spojrzenie na swój los, pozbawione samozadowolenia, leży u podstaw budowania wewnętrznego oświecenia.

Szczerość wobec siebie oznacza pokorę, odzwierciedloną w sposobie, w jaki wyrażamy siebie, działamy i zachowujemy się.

W ten sposób ujawniają się podstawowe cechy na drodze duchowego przebudzenia: autentyczność i uczciwość.

Etap 2 – determinacja i cierpliwość

Autentyczność często wiązana jest z pojawianiem się podstawowych lęków, np. strach przed utratą, nieznanym, niewiadomą itp., które manifestują się w różnych formach – opór, niepokój, zaprzeczenie.

Nagle czujemy, że wszyscy kwestionują nasze poczynania, że próbują nas przekonywać do swoich racji, a my zostajemy sami, odizolowani od reszty świata, bezbronni, niechronieni.

Potrzeba wielkiej determinacji, wytrwałości i odwagi, aby iść dalej drogą duchowego przebudzenia.

Oznacza to dokonywanie jasnych wyborów i podążanie za nimi.

Oznacza to decyzję o rezygnacji z kontroli i poddaniu się esencji życia.

Na tym etapie musimy uzbroić się w cierpliwość i pewność siebie, bo prawdziwe zmiany potrzebują czasu, a nie impulsywnych działań.

Etap 3 – zrozumienie emocji

Duchowe przebudzenie rozpoczyna się w chwili, gdy przestajemy oskarżać innych o nasze kłopoty, ponieważ rozumiemy, że są one odbiciem naszych własnych wewnętrznych dysonansów.

Na tym etapie uczymy się, że wszystkie sytuacje, w których obliczu stajemy, są reakcją na coś, co egzystuje w nas samych, przejawem naszej wewnętrznej istoty.

Duchowe przebudzenie zaczyna się, kiedy przestajemy czekać na innych, aby zaspokoić naszą potrzebę miłości i uwagi, kiedy rozumiemy, że możemy być panami naszego własnego życia, kiedy rezygnujemy z kontroli i łączymy się z naszym wewnętrznym bytem.

Etap 4 – świadomość i odpowiedzialność

Pracując nad rozwojem tych cech, rozwijamy i udoskonalamy naszą samoświadomość.

Stajemy się bardziej świadomi tego, co dzieje się w nas samych, dzięki czemu wszystko wokół nas staje się ścieżką bezpośrednio prowadzącą do duchowego przebudzenia.

Uczymy się odróżniać, co jest pozorami i grą życia, a co prawdą.

To właśnie świadomość staje się kluczem naszej ewolucji.

Wyostrzone zmysły i otwarty umysł pomagają nam zrozumieć, że sami jesteśmy odpowiedzialni za swój los.

Etap 5 – obserwacja i jasność umysłu

Bycie obserwatorem swojego własnego losu oraz stawanie czoła blaskom i cieniom życia wcale nie jest proste.

Często, zamiast porzucić swoje wady, niedoskonałości i poczucie winy, zbytnio się na nich skupiamy.

Piąty etap drogi duchowego przebudzenia to łączenie obserwacji świata z całą niedoskonałością naszej osoby przy jednoczesnym skupieniu się na całej dobroci, którą nosimy w sobie.

To etap poszukiwania tego, co dobre, pozytywne, czyli tego, co uzdrawia duszę i otwiera nas na Jaźń.

Etap 6 – zdrowy dystans

Zdrowy dystans do samego siebie jest dowodem na to, że duchowe przebudzenie przebiegło pomyślnie, że możemy cofnąć się i zobaczyć siebie jako inną osobę.

Innymi słowy, jest to postawa, w której możemy śmiać się z samych siebie i wszystkiego tego, co nas dotyczyło.

Potrafimy zdrowo identyfikować się z naszymi emocjami, postawami i zasadami działań.

Kiedy podchodzimy do siebie i życia zbyt poważnie, jesteśmy zdominowani przez pewną sztywność umysłu, która chce, abyśmy uwierzyli, że jesteśmy kimś ponad wszystkimi.

Nie ma w tym uczciwości ani autentyczności, bo nikt nie jest idealny.

Duchowe przebudzenie to umiejętność rozpoznawania swoich wewnętrznych sił i odpowiedniego reagowania, które przekładają się na witalność i energię podstawowej esencji dobrego życia.

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.

https://www.youtube.com/watch?v=9f_fX07ubJk